geldiğimden beri rüzgar nereye savurduysa bizi oraya doğru yol aldık.kahkahalarımız denize döküldü bir çırpıda.bazen günlük koşuşturmayı izledik oturduğumuz yerden tavşan kanı bir çay ya da buz gibi bira eşliğinde, bazen de seyre daldık pür dikkat sahneyi büyüleyen bir atmosferde.yaşadığı aşk yüzünden bu şehri bırakıp gidemeyen bahar içimizdekileri dışarı döktü güle oynaya.yüzümüzden güneş eksik olmadı, sırtımızdan çimenler..gözlerim daha da mavi oldu bazı dalıp dalıp gitmelerden..
etrafımı saran tanıdık tanımadık onca insana rağmen yalnız olmadığıma inanmak istedim fakat hiçbir kanıt bulamadım..burada, bu havalarda hayatım boyunca bunu düşünebilir ama yine de bir kanıt bulamam..bu yüzden artık düşünmüyorum..daha doğrusu düşünmediğimi sanıyorum..çünkü buralar, bu havalar da gidici benim gibi..her dönüş daha fazla ağırlaştırsa da bedenimi...
8 yorum:
kalamamak derler gidememenin masalıdır
yada kirpi der:))
fazla düşünmemek gerek, der pass hanfendi hazretleri de..
ya
da
"düşündüm de düşüncesizlik en iyisi!"
Oralarda rüzgar kuvvetli, istediğinde doldurabilirsin yelkeni.İstediğinde:)
yalnızlığın da bir sonrası var..
bir öncesi olduğu gibi
o zaman kaldırıyorum kadehimi kordondan tatlı tatlı esen rüzgarın eşliğinde yüzüm güneşe ve maviye dönük olarak, kocaman bir şerefe diyorum size :)
sağlığına !
an'a
Yorum Gönder