biraz önce küçük kızın dizleri parçalandı..
kalbinin her atışını duyduğu dizlerinden, sızısı yavaş yavaş bileklerine doğru akan ince kırmızı bir yol olmuştu..
hiçbir şey yapamıyordu yukarıdan öylece dizlerine bakmaktan başka..
yanağından süzülüp yerçekimine kendini bırakmaya hazırlanan, sanki düşse yüreğinin ateşini söndürebilecekmiş gibi hızlanan o bir damla gözyaşını elinin tersiyle hafif bir iç çekmenin eşliğinde sildi..
dizlerinin üstündeki o iki kocaman yaraya bakarken ne zaman iyileşecekler diye düşündü..
öyle kötüydü ki yaranın bulunduğu yer, tam iyileşti derken tekrar yenilenecekti..
oluşan kabukların arasındaki çatlaklardan yine ince ince kan sızacaktı, hem de daha can yakıcı biçimde..
bazen kabukları kendi koparmaya çalışacak ama yine ufacık bir yerden kocaman bir acıyla kan toplanacaktı derinden..
bazen de yarayı korumak için sargılayan eller yakacaktı canını, içini; sargıyı çıkarırken, yarayı temizlemek isterken..
yara böyle her harekette, her müdahalede yenilenecek miydi?
kabuklar yavaş yavaş dökülmeye başlarken yenileri mi oluşacaktı?
dizlerinde ona bu anı hatırlatacak izler kalacak mıydı?
ya da bu izleri göstererek hatırlatacak mıydı biri?
4 yorum:
Ben Mesihim yavrum, korkma acımıcak:))
Dizlerimden nedenli yarmaz yda naçar olduğum belli olur.. Çok acır bilirim.. Fuu fuu diye üfleyesim geldi..
adamın teki zenciler için siyah yarabandı yaptıydı, zengin olduydu o geldi aklıma
acıtmıyor sevdan beni :P yıvv, iirenç bööle bi yaşar şarkısı vardı demi..
üflemek çare olmuyor be bol serotoninli arkadaşım..bu arada bi ara kafanı kırcam hatırlat..
e bi de senin aklına gelse böyle değilde öyle şeyler..sayende belki bizde görürüz bişiler :))
Yorum Gönder