koş...

...dur

ma...

neden..yok..

olmalı mı..?

neler oluyor orda..?

bugünlerde kendimi mutlu,iyi ve herkes gibi yalnız hissetmeme rağmen garibim..ne olduğunu bilmediğim şeylerle meşgul kafam..iki saniye içinde birden kendimi soyutlayıp farklı mekanlara gidiyorum ve bu gittiğim mekanlardan dolayı verdiğim tepkiler yüzünden birilerinin bana baktığını farkedip kendime geldiğimde, kendime getiren gözlerle karşılaşıyorum ya da kendi kendime enteresan anlar yaşıyorum..hele her gece gördüğüm anlam verilemez rüyalarımdan hiç bahsetmiyorum ki birkaç örneği buralarda mevcut..bazen hepsini tek tek yazmayı düşünüyorum ama gerek yok galiba..gitgide de sıklaşır oldu bu durumlar ya bakalım sonu nereye varacak..

mesela geçenlerde metroda beklerken, kulağımdaki müziğin ve asılan kocaman saatin gözüme takılarak beni çok eski bir tren istasyonuna alıp götürmesi..herşey siyah-beyaz oldu..trenin uzaklaşmasıyla yoğun bir duman bulutu içinde nefesim kesilirken sigara kokusuyla kendime geldim..yanımdaki amca sigarasıyla boğuyormuş beni..

sonraaa..Kordon'da yüzümü güneşe dönmüş uzanırken çimenlerin üstünde, kendimi sahilde falan hissettim galiba çünkü güneşle arama giren gölgeye "hadi kalk, girelim artık denize." dedim ve birinin "pardon,ateşinizi alabilir miyim?" demesiyle dumurlar ülkesine doğru yol aldım..

dün de durağa doğru ilerlerken dört beş adım uzaklıktaki araç, geri geri gelerek bana çarptı..şöföre dönüp napıyorsun, dikkat etsene diye çemkirmeye hazırlanırken bir baktım şöför koltuğunda kimse yok ve araç gayette park halinde..etrafta benden başka kimse de yok ayrıca..kendimi tebrik ederek hemen olay yerinden uzaklaştım tabi..

buralardan..

geldiğimden beri rüzgar nereye savurduysa bizi oraya doğru yol aldık.kahkahalarımız denize döküldü bir çırpıda.bazen günlük koşuşturmayı izledik oturduğumuz yerden tavşan kanı bir çay ya da buz gibi bira eşliğinde, bazen de seyre daldık pür dikkat sahneyi büyüleyen bir atmosferde.yaşadığı aşk yüzünden bu şehri bırakıp gidemeyen bahar içimizdekileri dışarı döktü güle oynaya.yüzümüzden güneş eksik olmadı, sırtımızdan çimenler..gözlerim daha da mavi oldu bazı dalıp dalıp gitmelerden..
etrafımı saran tanıdık tanımadık onca insana rağmen yalnız olmadığıma inanmak istedim fakat hiçbir kanıt bulamadım..burada, bu havalarda hayatım boyunca bunu düşünebilir ama yine de bir kanıt bulamam..bu yüzden artık düşünmüyorum..daha doğrusu düşünmediğimi sanıyorum..çünkü buralar, bu havalar da gidici benim gibi..her dönüş daha fazla ağırlaştırsa da bedenimi...